Οι κακώσεις και τα κατάγματα είναι συχνές ορθοπαιδικές καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν από τραύματα, πτώσεις ή υποκείμενες παθολογικές καταστάσεις. Ενώ η χειρουργική επέμβαση είναι μερικές φορές απαραίτητη, πολλές κακώσεις και κατάγματα μπορούν να αντιμετωπιστούν συντηρητικά, δηλαδή χωρίς επεμβατικές διαδικασίες. Η συντηρητική αντιμετώπιση εστιάζει στη φυσική επούλωση μέσω οδηγιών μερικής κινητοποίησης , ακινητοποίησης, διαχείρισης του πόνου και αποκατάστασης της λειτουργικότητας με κινησιοθεραπεία και φυσικοθεραπεία.

Αρχές συντηρητικής αντιμετώπισης

      Ο στόχος της συντηρητικής θεραπείας είναι η σωστή επούλωση των ιστών και των οστών με ελαχιστοποίηση των επιπλοκών. Αυτό επιτυγχάνεται με:
Ακινητοποίηση – Τα οστά και οι αρθρώσεις διατηρούνται σταθερά στην κατάλληλη θέση με νάρθηκες, γύψο ή ειδικούς κηδεμόνες, αποτρέποντας την μετακίνηση μέχρι να ολοκληρωθεί η επούλωση σε ασφαλές επίπεδο για την έναρξη της κινητοποίησης.
Αναλγησία – Η διαχείριση του πόνου είναι σημαντική για την ανάρρωση. Χρησιμοποιούνται μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ), παρακεταμόλη ή οπιοειδή όταν απαιτείται.
Ανατάξεις (όταν χρειάζεται) – Ορισμένα κατάγματα απαιτούν κλειστή ανάταξη πριν από την ακινητοποίηση για σωστή ευθυγράμμιση και επούλωση στην σωστή θέση. Αυτό γίνεται σε κάποια κατάγματα, υπό τοπική αναισθησία στο ιατρείο. 
Αποκατάσταση – Μετά την αρχική επούλωση, η σταδιακή κινητοποίηση, η φυσικοθεραπεία και η συμμετοχή του ασθενή βοηθούν στην αποκατάσταση της δύναμης, της λειτουργικότητας και την επίτευξη ενός άριστου λειτουργικά αποτελέσματος.

Ενδείξεις για Συντηρητική Αντιμετώπιση

     Η συντηρητική θεραπεία προτιμάται σε περιπτώσεις όπως:
Μερικές ρήξεις συνδέσμων, όπου ο σύνδεσμος διατηρεί την λειτουργικότητά του.
Μυϊκές θλάσεις χωρίς ρήξεις ή με μικρή ρήξη του τένοντα. 
Σταθερά κατάγματα, όπου η ευθυγράμμιση του οστού διατηρείται.
Ρωγμώδη ή κατάγματα καταπόνησης, που δεν απαιτούν ανάταξη.
Κατάγματα σε παιδιά, λόγω της ταχείας επούλωσης των οστών.
Ηλικιωμένοι ασθενείς με υψηλό κίνδυνο χειρουργικών επιπλοκών και μειωμένες λειτουργικές απαιτήσεις.

Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα

Χαμηλότερος κίνδυνος λοιμώξεων και χειρουργικών επιπλοκών.
Επούλωση χωρίς εμφυτεύματα.
Μεγαλύτερος χρόνος αποκατάστασης σε ορισμένες περιπτώσεις λόγω της ακινητοποίησης.
Κίνδυνος κακής πώρωσης ή ψευδάρθρωσης λόγω της μετατόπισης του κατάγματος κατά την ακινητοποίηση , καπνίσματος.
Πιθανότητα παροδικής δυσκαμψίας των αρθρώσεων λόγω της ακινητοποίησης.

Συμπέρασμα

      Η συντηρητική αντιμετώπιση των κακώσεων και των καταγμάτων παραμένει μια αποτελεσματική επιλογή όπου έχει την κατάλληλη ένδειξη. Η σωστή επιλογή θεραπείας, η παρακολούθηση και η αποκατάσταση είναι καθοριστικής σημασίας για την επιτυχία της θεραπείας. Η συντηρητική αγωγή των κακώσεων και ειδικά των καταγμάτων απαιτεί την απόλυτη συνεργασία του ασθενή για την αποφυγή επιπλοκών. Σε περιπτώσεις όπου η χειρουργική επέμβαση δεν είναι απολύτως απαραίτητη, η μη χειρουργική αντιμετώπιση παρέχει ασφαλή και αξιόπιστη λύση για την επούλωση των κακώσεων του μυοσκελετικού συστήματος.