Ο αχίλλειος τένοντας, που βρίσκεται στο πίσω μέρος του κάτω ποδιού, είναι ο μεγαλύτερος τένοντας στο ανθρώπινο σώμα και συνδέει τους μύες της γάμπας με το οστό της πτέρνας. Παίζει κρίσιμο ρόλο στο περπάτημα, το τρέξιμο και το άλμα, επιτρέποντας στο πόδι να ανυψωθεί από το έδαφος συνεπώς οι τραυματισμοί του είναι σοβαροί αφού προκαλλούν άμεσο και σημαντικό λειτουργικό περιορισμό ο οποίος δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Οι τραυματισμοί του είναι συνηθισμένοι, ιδιαίτερα στους αθλητές και σε ασθενείς με προυπάρχουσα παθολογία ( τενοντοπάθεια κα ) που συμμετέχουν σε αθλήματα.  Όταν ο τένοντας τραυματιστεί σοβαρά ή ραγεί (κοπεί), η χειρουργική αντιμετώπιση μπορεί να είναι απαραίτητη για να αποκατασταθεί η φυσιολογική λειτουργία.

Χειρουργική αποκατάσταση του αχίλλειου τένοντα

     Η χειρουργική αποκατάσταση αναφέρεται στην χειρουργική διαδικασία που χρησιμοποιείται για να αποκατασταθεί μια ρήξη του αχίλλειου τένοντα. Η ρήξη συμβαίνει όταν ο τένοντας σχίζεται-κόβεται πλήρως, συνήθως λόγω ξαφνικών, ισχυρών κινήσεων όπως το σπριντ, το άλμα ή η προσγείωση σε τεντωμένο πόδι. Μια μερική ρήξη, από την άλλη πλευρά, περιλαμβάνει βλάβη στον τένοντα αλλά δεν τον κόβει εντελώς. Και στις δύο περιπτώσεις, η ικανότητα του τένοντα να λειτουργεί είναι εξασθενημένη και ο ασθενής μπορεί να αισθανθεί σημαντικό πόνο, πρήξιμο και μεγάλη δυσκολία ως πλήρη αδυναμία στο περπάτημα. 
     Η χειρουργική αποκατάσταση με συρραφή προσφέρει τα καλύτερα αποτελέσματα με το μικρότερο ποσοστό επαναρήξης και προτιμάται από την συντηρητική αγωγή η οποία έχει ένδειξη σε ασθενείς με μειωμένες λειτουργικές απαιτήσεις ή αντενδείξεις για την επέμβαση. Επίσης η χειρουργική αποκατάσταση με την ανακατασκευή του τένοντα είναι η επιλογή όταν έχουν περάσει μερικές εβδομάδες απο την αρχική ρήξη και πλέον η συντηρητική αγωγή ή η συρραφή δεν είναι η θεραπεία επιλογής λόγω των υψηλών ποσοστών αποτυχίας.
     Υπάρχουν δύο βασικές μέθοδοι για την αποκατάσταση του: η ανοικτή τεχνική που αποτελεί και την καθιερωμένη τεχνική αποκατάστασης και η ελάχιστα επεμβατική χειρουργική τεχνική η οποία επιλέγεται σε συγκεκριμένες ενδείξεις. Η επιλογή της διαδικασίας εξαρτάται από τη σοβαρότητα του τραυματισμού, την κατάσταση υγείας του ασθενούς και την προϋπάρχουσα κατάσταση του τένοντα.
Η επέμβαση μπορεί να διενεργηθεί με διάφορα είδη αναισθησίας και ανάλογα με την τεχνική και την κατάσταση της υγείας του ασθενή μπορεί να χρειαστεί ή όχι νοσηλεία .

Ανοικτή μέθοδος

     Η ανοικτή τεχνική είναι η παραδοσιακή μέθοδος για την αποκατάσταση του αχίλλειου. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας διενεργείται μικρή τομή στο κατώτερο σημείο της γάμπας για άμεση πρόσβαση στον ραγέντα τένοντα. Τα άκρα του τένοντα ράβονται ξανά μαζί και η τομή κλείνεται με ράμματα. Η ανοικτή χειρουργική μπορεί να απαιτείται για πιο σύνθετους ή σοβαρούς τραυματισμούς του τένοντα, ειδικά αν έχει συρρικνωθεί ή υπάρχει εκτεταμένη βλάβη στους ιστούς. Ένα από τα κύρια οφέλη της ανοικτής χειρουργικής είναι ότι προσφέρει την καθαρή εικόνα του τένοντα και των γύρω δομών, επιτρέποντας μια ακριβή και ισχυρή συρραφή με το μικρότερο ποσοστό επαναρήξης και νευροαγγειακών βλαβών . Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση ίσως απαιτήσει μεγαλύτερο χρόνο ανάρρωσης σε σύγκριση με τις ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές. 
Για την ανακατασκευή του τένοντα η ανοικτή τεχνική επίσης είναι η προτιμότερη επιλογή για ενα καλύτερο αποτέλεσμα.
Σε μερικές περιπτώσεις όπου ο τένοντας έχει έντονο εκφυλισμό και φθορά, η συρραφή μπορεί να ενισχυθεί  με μεταφορά άλλου τένοντα του ποδιού.

Ελάχιστα Επεμβατική Χειρουργική

     Η ελάχιστα επεμβατική χειρουργική περιλαμβάνει πολύ μικρή τομή και συνεπώς με λιγότερη βλάβη στους ιστούς και το δέρμα. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιεί ειδικά  εργαλεία για την αποκατάσταση του τένοντα μέσω μικρών τομών-οπών, πράγμα που οδηγεί σε ταχύτερο χρόνο ανάρρωσης και χαμηλότερο κίνδυνο λοιμώξεων. Αυτή η μέθοδος είναι κατάλληλη για ασθενείς με λιγότερο σοβαρούς τραυματισμούς του τένοντα και γίνεται όλο και πιο δημοφιλής λόγω κάποιων πλεονεκτημάτων της.

Επιπλοκές 

Οι ρήξεις του αχίλλειου τένοντα έχουν σημαντική πιθανότητα θρόμβωσης παρότι λαμβάνεται αντιπηκτική αγωγή, ακόμη και στην χειρουργική αντιμετώπιση. Όπως σε κάθε επέμβαση υπάρχει πολύ χαμηλό ποσοστό λοίμωξης. Στην ελάχιστα επεμβατική τεχνική υπάρχει μικρή πιθανότητα παγίδευσης του γαστροκνημιαίου νεύρου. Επίσης υπάρχει η πιθανότητα αποτυχίας της συρραφής με νέα ρήξη μετά την επέμβαση στους πρώτους μετεγχειρητικούς μήνες, η οποία αν και χαμηλή, είναι μεγαλύτερη στην ελάχιστα επεμβατική τεχνική. 

Μετεγχειρητική Αποκατάσταση

     Μετά την επέμβαση, μέσω ανοικτής ή ελάχιστα επεμβατικής τεχνικής, το μετεγχειρητικό πρόγραμμα, η συμμετοχή και συμμόρφωση του ασθενή, είναι κρίσιμα για την αποκατάσταση της δύναμης, της κινητικότητας και την αποφυγή επιπλοκών. Η αρχική φάση περιλαμβάνει την ακινητοποίηση του ποδιού σε νάρθηκα και αποφόρτιση για να προστατευτεί ο τένοντας. Η φόρτιση του ποδιού συνήθως περιορίζεται για τις πρώτες εβδομάδες, ώστε να αποφευχθεί η υπερφόρτωση του επανορθωμένου τένοντα.
     Η φυσικοθεραπεία παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάρρωση, βοηθώντας στην αποκατάσταση του εύρους κίνησης, την ενίσχυση των μυών της γάμπας και τη βελτίωση της συνολικής λειτουργικότητας. Η κινητοποίηση συνήθως αρχίζει με ήπιες ασκήσεις και προοδευτικά προχωρά σε πιο απαιτητικές ασκήσεις και δραστηριότητες καθώς ο τένοντας επουλώνεται. Απλές καθημερινές δραστηριότητες και οδήγηση διενεργούνται συνήθως σε 2-3 μήνες, αλλά η πλήρης ανάρρωση και αποκατάσταση θα διαρκέσει αρκετούς μήνες και είναι σημαντικό οι ασθενείς να ακολουθούν το πρόγραμμα  αποκατάστασης για να αποφύγουν νέο τραυματισμό και να εξασφαλίσουν τη βέλτιστη επούλωση. Η συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες θα χρειαστεί συνήθως 9-12 μήνες. 

Συμπέρασμα

     Η συρραφή είναι μια πολύ αποτελεσματική επέμβαση για τη θεραπεία των ρήξεων του αχίλλειου τένοντα. Με την χρησιμοποίηση της ανοικτής ή ελάχιστα επεμβατικής τεχνικής συρραφής, στόχος είναι να αποκατασταθεί η λειτουργία και η κινητικότητα του επηρεασμένου τένοντα και ποδιού. Αν και η ανάρρωση απαιτεί χρόνο, με σωστή φροντίδα και αποκατάσταση, οι περισσότεροι ασθενείς μπορούν να επιστρέψουν στις κανονικές τους δραστηριότητες ακόμη και να συνεχίσουν τα αθλήματα. Η πρώιμη διάγνωση, η άμεση θεραπεία και ένα κατάλληλο πρόγραμμα αποκατάστασης είναι απαραίτητα για να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.